Zion NP

Resultaat van vandaag:

1. spierpijn
2. enkelpijn
3. iPhone verloren
4. selfiestick kwijt
5. 16,37 km gelopen

Vanochtend om 06.15u opgestaan en om 07.00u gaan ontbijten. Het ontbijt hier is, in tegenstelling tot alle andere plaatsen waar we gelogeerd hebben, redelijk te noemen. Hardgekookte eieren, brood (dat eenmaal uit de broodrooster wel te eten is), wafels (die je zelf moet maken), fruit, yoghurt etc. Echt lekker is het allemaal niet, maar wel meer keus dus we mogen niet klagen. 

Na het eten hebben we de Springdale shuttle gepakt tot de ingang van Zion NP (zo'n 8 min.) en daar zijn we overgestapt op de Zion shuttle. We zouden vandaag de Riverside Walk en The Narrows gaan lopen. Gisteren hebben we speciaal hiervoor schoenen, sokken en een stok gehuurd. Bij de verhuurder kregen we nog een filmpje te zien over The Narrows, de gevaren, waar je op moet letten etc. Zo hebben we vanochtend nogmaals het weerbericht gecheckt in verband met mogelijke flashfloods en thunderstorms. 

Thunderstorms kent iedereen wel (al zijn die bij ons nooit zo heftig als hier), maar flashfloods zijn nieuw voor ons. Een flashflood wordt vaak veroorzaakt door een storm die mijlenver raast en kan dodelijk zijn. Bij een flashflood stijgt het waterlevel binnen een paar minuten of zelfs seconden en deze muur van water (van vaak wel meer dan 3,5 meter hoog) stroomt vervolgens de canyon door. Je kunt je wel voorstellen wat voor gevaar je dan loopt, ofwel om mee gesleurd te worden ofwel om te verdrinken. Het is dan zaak om zo snel mogelijk hoger gelegen rotsen te bereiken en daar de flash flood af te wachten. Dat kan soms dagen duren!

De weersvoorspelling was oke, maar dit betekent niet automatisch dat flash floods niet voorkomen. Een flash flood kan zomaar ineens ontstaan. We moesten dan ook goed letten op het volgende:

- plotselinge verandering van het weer

- wolken die zich boven je verzamelen of het geluid van onweer in de verte

- water dat modderig wordt 

- drijvend "afval", bijvoorbeeld hout.

Het eerste stuk van onze wandeling, the Riverside Walk, is volledig droog en loopt over een verhard pad langs de rivier. De walk is 3,4km lang en eindigt bij het begin van The Narrows. Voor wie niet verder durft (of geen natte voeten wil krijgen), kan dezelfde weg gewoon worden teruggelopen. 

Wij wilden natuurlijk verder met onze volgende wandeling: The Narrows. Dit is een van de beste slot canyon wandelingen van de wereld. Je loopt de canyon in tot zo ver je wilt en keert dan weer omen loopt dezelfde weg terug. Verdwalen kan dus niet. De canyon is zo smal, dat de rivier het grootste gedeelte van de canyon bedekt en je voornamelijk erdoorheen moet waden en soms zelfs zwemmen. De bodem van de rivier is bezaaid met rotsen en stenen, waardoor lopen niet gemakkelijk is. Vandaar ook de speciale schoenen en de stok, om houvast te hebben. Ook is de stok handig om voor je in het water te prikken en te zien hoe diep het is. Het kan namelijk zomaar zo zijn dat je ergens tot je enkels in het water staat, een stap naar voren zet en de bodem een halve meter dieper is. Bovendien hadden we een soort sokken die onze voeten warm hielden. Vergelijk het met een duikerspak. Het water is behoorlijk koud en je moet dan ook goed letten op signalen van onderkoeling. 

Het eerste stuk van de wandeling ging gemakkelijk. Het water kwam niet verder dan onze knieën en soms maar tot onze enkels. Wel merkten we dat de stenen en rotsen erg glad zijn en je dus goed moet oppassen dat je niet valt. 

Hoe verder we liepen, hoe lastiger het werd en hoe minder mensen er waren. Op sommige stukken kwamen we niemand tegen en pas als we een bocht om gingen, kwamen we weer een paar mede-avonturiers tegen. Op de heenweg liepen we tegen de stroom in en ook dat maakte het niet gemakkelijker. Maar alles ging eigenlijk perfect en we vonden het echt super om te doen. Ergens in de eerste 2,5 uur kwamen we langs hanging gardens en een kleine, waterval die langs de canyon zacht naar beneden stroomde. De zogenaamde Mystery Falls. 

Vervolgens zijn we nog een stuk doorgelopen tot aan "Wall Street", het meest nauwe gedeelte van de canyon en van waar je eigenlijk continu door het water moet lopen. Geen stukken zandpad meer, zoals we af en toe wel nog in het eerste gedeelte tegenkwamen. 

Op een gegeven moment kwamen we bij een splitsing uit, waar we eerst (net als de meeste mensen links zijn gelopen. Er bleven maar bochten en bochten komen en op een gegeven moment hebben we aan iemand gevraagd of hij wist hoe lang we nog door konden lopen. Vanaf een bepaald punt heb je namelijk een vergunning nodig. Volgens die jongen was dat nog ongeveer 5 mijl, dus 8 km. Dit was ons te ver, dat betekende namelijk ook nog 8 km terug tot aan dat punt en daarna nog de overige kilometers die we al gelopen hadden en die ons bijna drie uur hadden gekost. Volgens diezelfde jongen konden we ook terug naar de splitsing en dan rechts afslaan. Dat zou de weg zijn naar een waterval. Zo besloten we dan ook. 

Op deze route hebben we iemand anders gevraagd hoe ver het ongeveer was tot aan de waterval. 45 minuten zei hij en we besloten het erop te wagen. Vrijwel gelijk werd de route lastiger. Er was minder water, maar vrij veel obstakels. Grote, hoge rotsblokken, boomstammen etc. etc. waar we overheen en soms zelfs onderdoor moesten. Deze rotsen en boomstammen zijn natuurlijk spekglad dus het was oppassen geblazen. Ik denk dat we over dergelijke obstakels toch wel telkens tien minuten of langer hebben gedaan, eer we er voorbij waren. En als er wel meer water was, dan was het ook gelijk heel diep en nog kouder dan we tot dan toe gewend waren. Ook kwamen we langs diverse kleine watevalletjes. Het was een super mooie omgeving en nog rustiger (qua wandelaars) dan de route die we tot dan toe genomen hadden. Ik denk dat we er in totaal misschien met zo'n 10 mensen (voor en achter ons) liepen. Soms hielpen we elkaar een handje, als het echt bijna niet lukte om ergens doorheen of omhoog te komen. 

Op een gegeven moment kwamen we bij een obstakel waarvan we niet goed wisten hoe we eroverheen moesten komen. Vier jongens voor ons waren al een tijdje bezig toen wij eraan kwamen en we zagen dat halverwege een stuk touw hing waar ze zich aan vast moesten houden om langs boomstammen en rotsen door omhoog te klimmen. We hebben nog getwijfeld om niet gewoon terug te gaan, maar eigenlijk wilden we die verdomde waterval gewoon bereiken. 

Ik ben dan ook als eerst gaan proberen om omhoog te komen en stond intussen tot bijna mijn nek in het water. Er stroomde ook een klein wafervalletje langs de plek waar we omhoog moesten, dus dat maakte het nog lastiger. Maar het lukte en bovenaan pakte ik de rugzakken en de stokken van Clint aan en wachtte ik totdat hij omhoog kwam. De jongens voor ons waren al over het gedeelte met het touw heen en ik stond net daarvoor. Achter ons kwamen nog drie meisjes die ook stonden te twijfelen. 

Clint begon omhoog te klimmen, maar riep ineens: ******* (vieze woorden) het zakje met mijn telefoon!!!! We hadden braaf onze spullen (telefoon, paspoorten etc.) in ziplockzakjes gestopt tegen het water en die weer in onze rugzakken geduwd.. Bij Clint dus eruit gevallen. Hij is toen halverwege de boomstam omgedraaid om in het water te gaan zoeken. Het kostte mij meer dan 5 minuten om ook weer terug beneden te komen en halverwege de boomstam gleed ik zo naar beneden en plonsde zo het water in. Koud!!! Ik kon net op mijn tenen staan. 

De plek waar de telefoon moest zijn gevallen was niet heel groot. Een soort "rondje", waar het water niet weg kon stromen. Maar omdat het zo diep en troebel was, konden we het zakje niet vinden. We hebben bijna een uur met onze stokken op de bodem lopen prikken en met onze voeten al schuifelend geprobeerd iets te vinden. Op een gegeven moment hebben we het maar opgegeven want het was koud en eigenlijk zinloos. Telefoon weg, selfiestick weg, alle foto's van gisteren en vandaag weg. :(!

We hadden nog zo'n drie uur terug voor de boeg (als het niet meer was) en ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Terug over alle obstakels was namelijk nog moeilijker dan heen (voornamelijk naar beneden) en sommige stukken vond ik zo eng dat ik moest lachen van de zenuwen. En maar stomme grapjes maken over de vermiste telefoon. Beter die telefoon dan onze paspoorten bijvoorbeeld, of allebei onze telefoons. Gelukkig zat alles in aparte zakjes. En gelukkig scheen op gedeelten van de terugweg de zon, zodat we het best aangenaam hadden, ondanks dat we tot ons ondergoed kletsnat waren. 

Omdat we helemaal geen foto's en filmpjes meer hadden (alles was met Clints telefoon gemaakt), hebben we op de terugweg voor de vorm nog een paar foto's (lachen was moeilijk haha) en een filmpje gemaakt. De foto's vinden jullie hieronder (geloof ons: het was echt een prachtige wandeling) en het filmpje staat onder "video's". De echte mooie foto's zijn we kwijt. Voor de nieuwsgierigen onder jullie: Google afbeeldingen: "The Narrows Zion" .

Terug bij onze Lodge (uuuuuren later) hebben we Subway gehaald voor op de kamer en mijn verjaardag toch nog een beetje gevierd met Subway cookies. Je moet toch wat als je nergens taart kunt krijgen! Ondanks alles was het wel supercool om deze wandeling gedaan te hebben. Vergat ik te vermelden dat ik er bij terugkomst na wat googlewerk achter kwam dat de moeilijke route die bij de splitsing rechts begon eigenlijk niet meer The Narrows is, maar een "Side trip up Orderville Canyon"? De omschrijving daarvan geeft in ieder geval goed weer wat wij vandaag hebben doorstaan! 

For a diversion from the main Zion Narrows hike, you may want to explore up Orderville Canyon a bit. Orderville Canyon is a tributary that is even taller, darker, and more enchanting that the main Narrows. The canyon has much less flowing water, but there are many obstacles that involve a bit of rock-scrambling and a bit of swimming to overcome.
  
Roughly half-a-mile up Orderville Canyon, you will come to a small waterfall formation (known by some as "Veiled Falls"). While it is physically possible to make your way up the falls and explore a bit more, be aware that coming down is a lot more difficult. Subtle moki steps are in the right (south) canyon wall, but many people have jumped the falls only to twist an ankle and require rescue. Use your best judgment and don't press your abilities. Turn around when you have had your fill.

Nou, we definitely had our fill!