Mammoth Lakes - Death Valley

Bedankt voor alle leuke, lieve berichtjes! We vinden het heel leuk om te lezen. 

Vannacht hebben we kort, maar goed geslapen. Eindelijk een echt fatsoenlijk bed met dik matras. Geen snurkende buurmannen en geen kou. :)

Nadat we met een aantal mensen gefacetimed hebben (waarbij ik per ongeluk keihard tegen de glazen schuifdeur ben opgelopen. Ik dacht dat deze open stond... Dikke knie tot gevolg), zijn we om negen uur vertrokken richting Bishop. Hier zijn we even naar binnen gegaan bij Erick Schat's Bakkerij. De eigenaar is een zoon van Nederlandse immigranten en verkoopt ook veel Nederlandse producten. Het was hier bomvol, groot en erg duur. Toch hebben we een volkoren brood, Clint een sandwich en stroopwafels gekocht. Eindelijk een fatsoenlijk brood!! Het brood hier is niet echt lekker namelijk. 

Om tien uur zijn we doorgereden richting Lone Pine, zo'n 60 mijl verderop. We hebben de radio op een gegeven moment maar uitgezet. Wat een afschuwelijke zeik-muziek is hier toch al twee dagen op iedere zender te horen. Alleen maar heel langzame nummers, voornamelijk over Jesus, The Lord en weet ik niet wat allemaal. Oh en we hebben ook nog een zender genaamd Pelgrim, waar een man de hele dag met dezelfde monotone stem verhaaltjes vertelt. 

In Lone Pine hebben we een stukje door de Alabama Hills gereden en zijn we bij Movie Flat (Movie Road) even uitgestapt. Het was toen al zo'n 31 graden, maar dat is natuurlijk niks vergeleken met Death Valley. Het landschap van de Alabama Hills/Movie Flat/Movie Road is overigens In de jaren ’20 van de vorige eeuw ontdekt door Hollywood. Sindsdien zijn hier talloze filmscenes opgenomen, met sterren als Mel Gibson. Ook dienden de Alabama Hills als decor voor televisieseries als Lone Ranger en Rawhide, en voor veel commercials.

Daarna zijn we doorgereden naar Death Valley. Dit is een hele lange weg van ongeveer 188 km met links van ons niks, rechts van ons niks, voor ons niks en achter ons niks. Alleen maar weg en droogte. Bijzonder om doorheen te rijden. En echt bizar hoe het landschap hier iedere nieuwe dag zo verschillend is ten opzichte van de dag ervoor. 

Onderweg liep de temperatuur flink op naar zelfs 49 graden. We merkten dit pas echt toen er een stukje van 10 mile omhoog rijden kwam, waarbij geadviseerd werd om de airconditioning uit te zetten in verband met kans op oververhitting van de motor. We waren dan ook blij toen we de airco weer aan konden zetten. Death Valley is trouwens zo heet, omdat de vallei een lang en smal basin is, 282 feet onder zeeniveau en omringd door hoge, steile rotsen. De zon krijgt hier dus vrij spel. De hitte van de woestijn kaatst vervolgens terug tegen de rotsen en blijft hangen in de diepte van de vallei. De grondtemperatuur is hier bovendien 40-50% hoger dan de luchttemperatuur. Een ei bakken op de grond zou hier dus gewoon kunnen :). We proberen het niet uit, al was het maar omdat we geen eieren hebben. En zoals Liv zo mooi aan de telefoon zei: "maar dat is toch vies een ei op de grond bakken!". Death Valley staat in ieder geval bekend als gemiddeld de heetste plaats op aarde. We voelden dit al goed toen we bij de Mesquite Flat Sand Dunes zijn gestopt. Dit zijn zandduinen van soms wel dertig meter hoog. Het zand was bloedheet en het voelde alsof er een föhn op ons gezicht gericht stond. 

Omdat we rond twee uur al middenin Death Valley zaten en vlakbij onze ranch, maar we pas om vier uur konden inchecken, zijn we alvast doorgereden naar drie punten die op ons lijstje stonden. Death Valley is heel groot, hetgeen betekent dat veel plekken die het bezoeken waard zijn, ver uit elkaar liggen. Je bent dan ook niet zomaar van de eerste naar de volgende plek gereden en aangezien je in Death Valley eigenlijk nergens kunt tanken (op een paar tankstations na, die allemaal uit de richting liggen), hadden we gezorgd voor een volle tank. 

Allereerst zijn we naar Devils Golf Course gereden. Dit is een groot gebied van zoutbrokken en zoutpilaren tot dertig centimeter hoog, die eruit zien als een soort koraal. Deze zoutbrokken zijn ontstaan door het verdampen van Death Valley's laatste meer, ongeveer 2000 jaar geleden. Als je goed luistert, kun je kleine plopjes horen. Dat is het geluid van biljoenen zoutkristallen die uitzetten en bewegen door de veranderingen in temperatuur.

Vervolgens zijn we Badwater Road helemaal afgereden tot aan Badwater Basin. Dit is met 282 feet onder zeeniveau, het laagste punt van Noord-Amerika. Vroeger (zo'n 4000 jaar geleden) bevond zich hier een diep meer. Nadat het meer verdween, bleef er niets anders over dan vrijwel puur wit zout. We liepen nog geen tien minuten over de zoutvlakte, toen het zweet ons al over de rug gutste. Dus maar weer gauw terug naar de auto. Die stond in de zon (oops, maar er was nergens schaduw) en het leer van de stoel was zo heet geworden dat ik er niet meer op kon zitten. Een kussentje onder m'n benen dan maar ;).

Op de terugweg richting de Ranch zijn we door Artist's Drive gereden. Dit is een route van 14 km door vulkanisch landschap. De rotsen zijn echt supermooi, vooral op het hoogtepunt van de route: Artist's Palette. Het is lastig om de kleuren op de foto te krijgen, maar je ziet zeegroene, gele, blauwe en roze rotsen. Net of het niet echt is!

Om vier uur zijn we terug gereden naar de Ranch waar we hebben ingecheckt en wat zijn gaan eten. Nog niet veel honger rond dat tijdstip, maar we wilden de zonsondergang bij Dante's View gaan bekijken en dat is bijna 45 minuten rijden. De zon gaat hier onder rond 19.40u, maar aangezien Dante's View zo hoog ligt (5000 feet boven de vallei) en de zon dus eerder achter de bergen zakt, wordt aangeraden om er een half uur van te voren al te zijn. 

We waren er ruim op tijd, rond kwart voor zeven en hebben gewacht tot ongeveer twintig voor negen tot de zon bijna helemaal onder was. Het was echt heel mooi, met uitzicht op een groot deel van Death Valley. 

In het halfdonker zijn we terug gereden naar de ranch en hebben we gauw onze zwemkleding aangetrokken. Je zult het niet geloven maar het was om 21.30u nog 45 graden buiten. Het zwembad is tot 23.00u geopend, maar na tien minuten hielden we het voor gezien. Het water was wel lekker lauw en boven ons was een pikzwarte hemel bezaaid met sterren. Gek idee eigenlijk, zwemmen middenin de woestijn. 

Eenmaal terug op de kamer stond de airco wel erg hard te blazen en aangezien onze haren nat waren, wilde Clint de airco zachter zetten. In plaats van zachter, ging ie echter uit en dat was het dan. Met geen mogelijkheid meer aan te krijgen. Binnen vijf minuten begon het alweer super benauwd te worden en we hebben dan ook maar naar de receptie gebeld. Er kwam iemand kijken, maar ook hij kreeg de airco niet meer aan de praat. We moesten vervolgens dan ook verhuizen naar een andere kamer, aan de andere kant van het park. Konden we weer alles inpakken en in de auto gooien en even verderop weer alles eruit. We hebben nu wel een kamer die twee keer zo groot is. Niet dat we daar feitelijk nog iets aan hebben om half elf 's avonds....

Morgen weer een nieuwe dag. Als we niet te moe zijn, dan gaan we de zonsopkomst bekijken. En daarna? Viva Las Vegas!